Ken je die momenten waarop je een goede planning had gemaakt en dat je aan het eind van de dag moet constateren dat je niet hebt gedaan wat je eigenlijk had willen doen?  Hoe ga je om met dergelijke ervaringen? Hoe communiceer je dat met jezelf? Ga je tegen de stroom inzwemmen of beweeg je mee en zoek je naar een passende oplossing?

Leer focussen en ken je eigen sturing

Willen we efficiënt werken en doelen bereiken, dan is het belangrijk dat we onder andere kunnen focussen en prioriteiten kunnen stellen. Wat is werkelijk belangrijk voor je en met welke bedoeling doe je dat? Ben je bezig met je eigen taken of laat je je voortdurend afleiden? Het is van groot belang dat je je eigen grenzen hierin kent en Nee durft te zeggen als dat nodig is.

Focus werkt niet alleen op bewust, maar ook op onbewust niveau.  Je geeft als het ware je neurologie de opdracht zich te richten op datgene wat jij belangrijk vindt. Iedere keer blijkt weer, dat de energie daarheen gaat waar aandacht aan besteed wordt.

Met de stroom mee of er tegenin?

We kunnen een prachtige planning hebben … we kunnen een geweldige focus hebben en weten wat we te doen hebben … en dan toch, kan het zo maar gebeuren dat het toch anders loopt. Ben je dan in staat om flexibel mee te bewegen of kies je voor weerstand? Ik ga je meenemen naar een ervaring van mij van vorige week.

Gemotiveerd en gefocust zat ik klaar om mijn tiende blog te schijven. Dit keer zou het gaan over ‘Acceptatie’ had ik besloten. Ik had mijn schrijftijd zorgvuldig ingepland om dit creatieve proces ruimte te geven. Mijn laptop stond open geklapt en ik had net de woorden ‘blog 10’ getypt toen …  de deurbel ging. In eerste instantie negeerde ik de bel, ik wilde gaan schrijven tenslotte. Echter, de bel ging een tweede en derde keer. Ik voelde dat ik moest kijken wat er aan de hand was.

Mijn buurvrouw van 2 huizen verderop stond voor de deur en was in paniek. ‘Joke kom snel, de buurman is uit bed gevallen’, riep ze met schelle stem.
Mijn buurman is een oude man van 84. Ik trok mijn schoenen aan, stopte de huissleutel in mijn broekzak en liep mee. Ik vond de oude man kreunend op de grond. Hij was niet in staat om zelf op te gaan staan. Ik checkte of hij pijn had en of hij bij bewustzijn was. De hoge spanning van het lichaam was duidelijk voelbaar. Zijn lichaam ging tekeer en ik kon duidelijk voelen dat het hele zenuwstelsel in rep en roer was. Rustig ging ik naast hem op de grond zitten en praatte zachtjes en geruststellend met hem. Mijn hand legde ik op zijn arm en been. Je zag het lichaam door de aanraking positief reageren. Samen met de buurvrouw tilde ik hem weer in zijn bed en besloten we om 112 te bellen. Ik gaf de buurvrouw wat tips om het bed anders neer te zetten, zodat het niet nog een keer kon gebeuren. De ambulancebroeders waren er snel en namen de taak over. Ik kon weer terug naar mijn werkplek.

Stabiliseren en hulpbronnen inschakelen

Bij thuiskomst zette ik eerst een kopje koffie en voelde dat mijn lichaam even tijd nodig had om te herstellen. Ik besloot om eerst wat administratie te gaan doen, want om nu een blog te schrijven was niet echt het moment, voelde ik.  Na diverse andere klusjes nam ik wederom plaats achter mijn bureau om het schrijfproces voort te zetten. Het creatieve proces bleef echter uit en moest ik verduren dat de tekst niet zomaar uit mijn vingers wilde rollen dit keer. Rustig zocht ik naar een ingang om weer in de flow te kunnen komen. Toen ik net lekker op dreef was, ging weer de deurbel. Ik twijfelde even…zou ik gehoor geven aan dit signaal? Ik besloot om toch maar even te kijken. Dit keer was het de postbode met een pakketje. Oké, ik nam het in ontvangst en ging weer verder. Een half uurtje later ging wederom de deurbel. Ik twijfelde weer en voelde nu een stuk irritatie boven borrelen. Toch besloot ik om te gaan kijken wie er nu weer voor de deur stond. Daar stond de partner van de buurman in paniek te roepen dat ik onmiddellijk moest komen. Potverdorie, wat een gedonder vandaag, dacht ik. De buurman bleek voor een tweede keer uit bed te zijn gevallen en lag dus weer op de grond. De buurvrouw die vanmorgen had geholpen met tillen, was niet thuis en dus stond ik er alleen voor. Wederom kwam ik in actie en belde de huisarts en dit keer ook de zoon. Mijn grens als helpende buurvrouw was bereikt voor vandaag, voelde ik. Gelukkig was de huisarts snel aanwezig en kon ik terug naar huis. Mijn lichaam had wederom weer even herstel nodig.

Humor en relativeringsvermogen

Ik zat net weer achter mijn laptop toen mijn vriendin belde. Ik vertelde haar wat me was overkomen. ‘Potverdorie, zei ik, ik had zo ingepland dat ik vandaag mijn blog zou schrijven, maar op deze manier komt daar niets van’.
Waar gaat je blog over, vroeg ze…(kijk even opnieuw naar de titel)…
Het kwartje viel en samen proestten we het uit. Vandaag was een prachtig voorbeeld hoe het soms gaat in het leven en hoe je aan de ene kant flexibel hebt te zijn en aan de andere kant grenzen hebt te stellen, omdat je anders de kans loopt om niet hetgeen te kunnen doen wat je werkelijk wilt doen.

Acceptatie en buigen voor wat is, zorgt voor ontspanning

Na deze bewustwording gebeurde er werkelijk iets heel moois. Ik ging achter mijn laptop zitten en opende een nieuw blanco document en begon helemaal opnieuw met schrijven. In een mum van tijd schreef ik de ervaring van de dag op. Geen moment van twijfeling, maar als een proces wat zich spontaan ontpopt. Hier mocht ik ervaren wat er gebeurde als je meebeweegt met hetgeen er is en kan accepteren wat er is. Had ik de dag anders in gedachten gehad? Jazeker. Is het echter zo dat sommige dingen nou eenmaal anders verlopen dan je soms denkt? Jazeker. We hebben in bepaalde situaties te buigen.

Als het niet gaat zoals het moet, moet het maar zoals het gaat

De kunst blijft hoe we met onverwachte situaties omgaan. Hoe flexibel zijn we? Waar gaan we ons werkelijk druk over maken? Die keuzes maak je zelf. NLP heeft de volgende vooronderstelling die gebruikt wordt en dat is: ‘De persoon met het meest flexibele gedrag zal het systeem beheersen.’
Mooi om daar eens bij stil te staan en te onderzoeken hoe flexibel jij bent en meebuigt of niet. Leer reflecteren en de leermomenten uit een dag te halen. Vervolgens kun je dan een actieplan maken en naar een oplossing werken. In mijn geval is het blog er toch gekomen en oké, ik geef toe, een dagje later dan gepland, maar omdat ik een tijdmarge hanteer ben ik keurig op tijd. Het komt zoals het komt en het is zoals het is. Ik ben een mooie ervaring rijker en als het niet gaat zoals het moet, moet het maar zoals het gaat.

Wil je ervaringen delen of reageren op dit blog? Stuur dan een email naar joke@jomare.nl. Ik lees het graag, dus deel je ervaring met mij.

De helende kracht van acceptatie. Geschreven door Annemarie Postma.
Onvoorwaardelijke acceptatie. Geschreven door Jeff Foster.

Ken je iemand kennen die dit blog mogelijk ook interessant zal vinden, voel je dan vrij om het door te sturen!