Misschien heb jij, net als ik, op oudejaarsavond een moment genomen om eens terug te kijken naar het afgelopen jaar. Wat waren de hoogte- en diepte punten? Wat zijn je verlangens en doelen voor het nieuwe jaar? Durf jij deze verlangens te benoemen en te voelen? Wat kom je in dat proces tegen bij jezelf en bij de ander?

Oudejaarsavond

Als kind beleefde ik oudejaarsavond als een bijzondere avond. Eén keer per jaar werd er een tafel vol lekkers neergezet en mocht ik als kind net zoveel van deze lekkernijen eten als ik wilde en … dat alles zonder te vragen. Resultaat was dat ik ’s nachts meestal kotsmisselijk was en moest spugen, maar dat weerhield mij er niet van om de volgende ochtend de restanten op te smikkelen die nog in de keuken stonden.

Wij moesten ook ’s middags verplicht naar bed om te slapen. Als kind vond ik dat maar stom en kon ook nooit slapen. Resultaat was dat ik lag te donderjagen met mijn zus, totdat mijn moeder zei dat het nu toch echt stil moest zijn.

Naast de vreugde en opwinding was er ieder jaar ook weer een merkwaardige ervaring op deze avond.  Mijn oma, die ieder jaar bij ons oud en nieuw vierde, begon rond kwart voor twaalf te huilen. Als kind snapte ik daar helemaal niets van. Het ontstond voor mij uit het niets. Het gaf me een gevoel van verwarring dat er niemand reageerde op deze tranen. Echter, na 12 uur waren de tranen verdwenen en ging het leven weer verder, zo leek het.  Ieder jaar gebeurde hetzelfde en het onderwerp is altijd onbesproken gebleven.

Onder het vloerkleed

In veel situaties zie ik dat mensen bepaalde essentiële zaken onbespreekbaar laten en het liefst onder het zogenaamde ‘vloerkleed’ schuiven. Dat heeft tot gevolg dat veel mensen een gevoel van diepe eenzaamheid en leegte ervaren en het idee hebben dat zij er alleen voor staan in het leven. Het gevoel van verbinding ontbreekt en dat voelt als een heel leeg gevoel en is een pijnlijke ervaring die jij wellicht ook kent.

Als ik in de coaching vraag wat er voor zorgt dat bijvoorbeeld bepaalde gevoelens/emoties niet bespreekbaar gemaakt worden, komt er vaak naar boven dat men bang is voor de gevolgen. Bijvoorbeeld de angst dat een vriendschap/relatie over zou zijn na een dergelijk gesprek. Voor de lieve vrede worden de ergernissen dus maar liever onder het vloerkleed geschoven. Of het wordt niet gedaan, omdat er een beperkende overtuiging zit, die vertelt dat kwetsbaarheid een teken van zwakte is. En dus, blijft het onbesproken, want stel je voor dat je je kwetsbaar zou opstellen!

Hoe doe jij dit? Wat zegt dat over jou en over de ander? Denk jij dat dit werkt op de lange termijn?

Ook hoor ik vaak dat mensen hun issues niet bespreken, omdat zij de ander niet willen kwetsen. Interessant, want waarom zou je een ander kwetsen, doordat je zaken bespreekbaar maakt? Wiens angst speelt hier een rol? Geef je de ander juist niet de kans om ook haar/zijn kant van de zaak toe te lichten? Hoe vaak maken we als mens niet ons eigen verhaal van iets, terwijl de werkelijkheid heel anders blijkt te zijn? Is het juist niet kwetsend om je mond te houden, maar te voelen dat iemand boos op je is, maar dit niet uitspreekt?

Stoppers / injuncties

Terug naar het voorbeeld van de tranen van mijn oma. Welke boodschap kreeg ik als kind onbedoeld mee?
In de TA (transactionele analyse), dit is een van de methodieken waar ik mee werk, spreken we van stoppers oftewel injuncties. Dit zijn diepe onbewuste en vaak onbedoelde boodschappen die zelden tot nooit worden uitgesproken, maar die grote invloed hebben op het gedrag van het kind.

Ik kreeg onbedoeld de stopper mee die we “denk niet, doe niet en voel niet” noemen. Mensen met deze stopper geven zichzelf geen toestemming om zichzelf te zijn. Ze zijn dikwijls bang om te experimenteren en te vertrouwen op zichzelf. Ze hebben vaak geen echte eigen mening en waaien met de ander mee. Veel mensen die deze stopper destijds hebben meegekregen kunnen vaak veel momenten in hun leven opnoemen waarin niet gevoeld mocht worden. Deze mensen zitten als het ware veel ‘in het hoofd’ en hebben het contact met het lichaam zo goed als verloren. Hoe mooi zou het zijn als mensen de stopper gaan herkennen en leren hoe ze deze stopper kunnen omzetten in een zogenaamde ‘permissie’? Je gaat dan leren om jezelf weer toestemming te geven om te voelen en je weer verbonden te voelen met het grotere geheel.

Dat dit mogelijk is in de praktijk, weet ik als geen ander en … daar was een intense weg voor nodig. Ik zie die ervaringen nu als een grote winst in mijn werk, omdat ik heel snel kan invoelen wat er bij de cliënt speelt.

Ervaringen uit het verleden bepalen je gedrag in het nu.

Ieder mens, niemand uitgezonderd, heeft ervaringen liggen op onbewust niveau. In mijn werk als life-coach gaan we in de coaching niet terug naar de gebeurtenissen die destijds ervaren zijn, maar we werken wel met de emoties en gevoelens die in het lijf zijn achtergebleven, zodat die opgeruimd kunnen worden.

Het is de toon die de muziek maakt

Als je ervoor zorgt dat ‘oude’ triggerpoints opgeruimd kunnen worden, zal de communicatie met jezelf en anderen makkelijker, succesvoller en harmonischer verlopen. Je zult ervaren dat er minder weerstand is en dat er minder conflicten zijn.
Ik hoop oprecht dat we in 2019 met meer respect naar onszelf en de ander gaan luisteren en ons gaan realiseren dat er niet één waarheid is. Realiseer je goed dat het onder andere de toon is die de muziek maakt en dat er wijsheid voor nodig is om te weten wanneer je hebt te spreken en wanneer je hebt te zwijgen.

Persoonlijke ontwikkeling vraagt iedere dag om een stuk bereidheid om te verdiepen. Alleen met inzichten kom je er niet. Mocht je dit de moeite waard vinden, dan sta ik je graag bij om mee te kijken wat jouw gedrag werkelijk stuurt. Stuur een email naar joke@jomare.nl en maak een afspraak voor een kennismakingsgesprek. Dat kost je niets en verplicht je tot niets.