Heeft vertragen zin?

Zomaar een dag vrij plannen en een kruis in mijn agenda zetten doe ik tegenwoordig steeds vaker. Ik weet inmiddels hoe goed het voor me is om een dagje in de natuur te zijn. Bovendien geven dergelijke dagen mij zoveel energie en inspiratie, dat ik tot de conclusie kom dat alles een stuk makkelijker wordt als ik vertrouw dat de dingen komen zoals ze komen. Ik leer dat creaties niet ontstaan door het af te dwingen, maar door het juist de ruimte en de rust te geven en het er te laten ZIJN.

Bij veel mensen staat als het ware de automatische piloot aan. Ze doen de dingen zoals ze dat al jaren doen. Niets mis mee als het goed voor je werkt. Maar als je juist merkt dat het je niet meer versterkt en juist verzwakt, dan is het goed om dat eens nader te onderzoeken.

De natuur heeft geen haast en toch komt alles af.

De corona tijd heeft mij geleerd dat ik nog verder mag leren vertragen en nog dieper mag vertrouwen dat alles komt zoals het komt. Ik heb geleerd in dit jaar dat rijkdom losgekoppeld dient te worden van een bankrekening en dat rijkdom een diep gevoel van diepe dankbaarheid is.

Zorgen voor jezelf is één van de belangrijkste stappen om goede zorg te kunnen verlenen aan anderen.

Na een intensieve coaching dag zit ik ’s avonds met een kop warme koffie op de bank te luisteren naar het weerbericht voor morgen. De weerman vertelt me dat het de volgende dag een stuk kouder gaat worden en dat het echt qua weer een stuk minder zal worden. Ik glimlach op dat moment en besluit dat het morgen een prachtige dag gaat worden om te wandelen. HOEZO MINDER WEER?

De volgende dag rijd ik vroeg naar de P&R, waar ik word opgepikt door mijn vriendin. We rijden vervolgens door naar mijn favoriete wandelgebied in Oisterwijk. De plek waar de natuur zo onvoorstelbaar mooi is. En ook de plek waarbij ik voel dat ik daar zo enorm graag zou willen wonen om mijn plannen te realiseren die ik voor ogen heb met Jomare. We praten onderweg over van alles en nog wat en moeten lachen dat wij toch altijd zoveel te bespreken hebben. Een uur rijden om naar de bestemming te komen, ervaren wij dus niet als een probleem.

In Oisterwijk aangekomen valt het meteen op hoe de lente in de natuur nu aan het ontwaken is. De wandelschoenen worden aangetrokken en de rugzak met een lekkere lunch voor onderweg wordt op de rug gedaan.
Meteen nadat we dit hebben gedaan, begint de zon door te breken. ‘Goh, zeg ik cynisch, je kunt wel zien dat het weer echt minder is.’ Mijn vriendin kijkt me verbaasd aan. ‘Hoezo?’ , zegt ze. Wij hebben toch altijd goed weer!’ En ja, ze heeft gelijk, wij hebben altijd goed wandelweer.

Meteen valt ons oog op een vlinder die voor ons vliegt. Het is een pauwoog die ons als het ware de weg wijst. De vleugels zijn een pracht qua kleur en vorm. Heerlijk fladderend vliegt het diertje voor ons uit.
We staan even stil bij de eerste ven en kijken over de enorme waterplas. Wauw, wat is het hier mooi en wat een rust is er hier. Ik voel het direct in mijn lichaam. Dit is voor mij werkelijk thuiskomen hier.

Omringd door de stilte lopen we de aangegeven route. We kennen deze route inmiddels heel goed, want we hebben hier vaak gelopen. Een groep jonge meiden komt ons joggend voorbij. Ze groeten ons vriendelijk en hebben plezier met elkaar. Hun vrolijke stemmen galmen nog lang na in de weidse omgeving. Mensenlief, dat is toch wel heel tof als je hier zo zou kunnen sporten!

Kijk diep de natuur in en je begrijpt alles beter.

De zon begint steeds meer te schijnen en we knopen onze jassen om ons middel en lopen lekker door. Tevreden nemen we, na een poosje, plaats op een bankje in de zon. Dat is nieuw voor ons. Normaal gesproken lopen wij aan één stuk door, maar tegenwoordig hebben wij leren vertragen. We worden beloond met een fantastisch stukje natuurspektakel. Twee grote roofvogels komen aanvliegen boven het water en cirkelen rond boven de waterpartij. ‘Wauw’, zeggen we allebei tegelijk. Met open mond bekijken we wat er gebeurt. Ondertussen fladderen een aantal gele vlinders om ons heen en een muisje schiet voor ons het hoge gras in.  In de struik naast ons komt een roodborstje zitten en kijkt ons nieuwsgierig aan en vliegt dan weer naar een andere struik. In de verte horen we een kikker kwaken. Stil kijken we samen naar alles wat er zich in een paar minuten voor ons afspeelt. Jeetje, wat is dit genieten!

Opeens zegt mijn vriendin: ‘Kijk een hert’. Ze wijst naar voren en inderdaad zie ik een hert met sierlijke sprongen langs de bomen springen. Samen slaken we een diepe zucht en voelen ons zo intens dankbaar. We zijn er stil van.
Dan doorbreek ik de stilte en zeg lachend: ’En WAT is de moraal van dit verhaal?’
We komen tot de conclusie dat we even haarfijn gewezen worden op het feit hoe goed het is om te vertragen en ons nog meer bewust te worden van de schoonheid van de natuur. Vanuit deze plek op het bankje, zie je veel en veel meer en …eigenlijk is alles er al.
Stilstaan is zo gek nog niet, bedenk ik mij.  Je krijgt werkelijk een heel ander perspectief op het geheel en het openbaart zich zo spontaan voor ons. Hadden we dit ook allemaal gezien als we waren doorgelopen? Nee, waarschijnlijk niet.
Laat dit voorbeeld een metafoor voor je zijn hoe het vaak gaat in het leven. Mooi om daar nog meer bewust van te worden, lijkt me.

Na een tijdje vervolgen wij onze wandeling. We besluiten om de wandeling van 10 kilometer uit te breiden naar 15 kilometer. Kan tenslotte makkelijk als je af en toe wat rust neemt. We slaan rechtsaf in plaats van linksaf, zodat we ook de Campina heide kunnen zien. Als we daar aankomen, valt het ons op dat dit stuk natuur weer een heel ander gevoel geeft. Wat een ruimte en wat is het ook hier weer prachtig. We horen duidelijk het geluid van de specht en kijken rond of we hem in de bomen kunnen vinden. Het diertje laat zich niet aan ons zien, maar laat nog even zijn geluid horen als we verder lopen.
Het enorme scala aan kleuren groen is fascinerend. Nog steeds lopen we gewoon in een shirtje met korte mouwen. De zon schijnt zo krachtig dat we wat zonnebrandcrème moeten opdoen om niet te verbranden. Wederom grappen we met elkaar: Jaaaaaaaaaaaaaaa, het weer wordt echt minder deze dag!!!! Wat een waanzin zijn dit soort uitspraken toch. Bij ons is het weer altijd goed en weet je waarom? Omdat wij ons plezier niet laten afhangen van wat voor weer het is. Het is altijd gewoon precies goed!!!

Vandaag is een perfecte dag om simpelweg gelukkig te zijn.

Na een fantastische dag rijden we eind van de middag voldaan en dankbaar terug. Als ik thuiskom, blijkt er een nieuwe aanmelding voor de coaching te zijn. Ik glimlach. Ja, zo gaat dat, weet ik inmiddels. Als ik durf los te laten en vertrouw dat alles komt zoals het komt, dan worden ook dit soort zaken gewoon weer geregeld. Het is zo grappig dat dit iedere keer weer plaatsvindt. Dat diepe vertrouwen settelt zich steeds dieper in mij.
Ik besluit om nog even wat mailtjes te beantwoorden, voordat ik aan het klaarmaken van het eten begin en geef direct een aantal nieuwe wandeldata door aan mijn vriendin. Tien minuten later wordt de app beantwoord en kunnen we een nieuwe datum noteren. Wederom komt er een grote kruis in mijn agenda voor de volgende wandeling.

’s Avonds werk ik met gemak mijn to do lijstje af en tevreden rond ik de dag af. Heel voldaan stap ik mijn lekkere bed in en verheug me op de volgende dag. Een dag waarin ik weer mooie processen mag begeleiden bij mijn cliënten. Vanuit die diepe dankbaarheid val ik heerlijk in slaap. Het leven is goed!

Mocht jij meer willen weten over hoe jij meer balans in je leven kunt krijgen? Neem dan eens de tijd voor een kennismakingsgesprek. Vul het contactformulier in, dan neem ik zo spoedig mogelijk contact met je op. Tot snel! https://www.jomare.nl/contact.

Interessant boek rond dit thema is bijvoorbeeld:
Moeiteloos jezelf zijn. Geschreven door Vera Helleman.

Heb je de begrippenlijst op de website al bekeken? Op die manier kun je ook kijken welk blog je interessant vindt om te lezen. Kijk eens op: https://www.jomare.nl/begrippenlijst