Wat als Toelaten het Nieuwe Loslaten is?

Het blog wat je nu voor je hebt, is alweer het vijftigste blog wat ik schrijf. Vele onderwerpen zijn inmiddels beschreven en ik ben ervan overtuigd dat er nog vele blogs zullen verschijnen. Gewoonweg vanuit het ‘weten’ dat het leven zoveel kanten heeft die beschreven mogen worden. We raken nooit uitgeleerd en het delen van ervaringen kan anderen helpen om ook de weg van vernieuwing en persoonlijke groei in te slaan. Het zorgt voor meer bewustzijn.

Vele mensen lieten mij de afgelopen jaren weten dat zij de persoonlijke ervaringen waarderen die ik deel in de blogs. In dit blog vertel ik wederom een nieuwe ervaring en geef je een nieuw inzicht ten aanzien van Loslaten.
Loslaten van ‘oude ballast’ is voor velen nog niet zo makkelijk. We roepen wel zo makkelijk naar een ander: ’Ah joh, laat toch los’, maar voor velen is dat niet zo simpel. Diepe, traumatische processen van jaren geleden of zelfs van vorige generaties, kunnen een enorme invloed op je blijven hebben in het hier en nu. Juist als mensen dan gaan roepen dat je het ‘gewoon’ los moet laten, voelen velen zich nog beroerder, onbegrepen en eenzamer.
Want dat er losgelaten moet worden, dat snappen ze zelf ook wel, maar HOE DOE JE DAT DAN?

Het ego wil geen vernieuwing!

Het Ego houdt dergelijke vernieuwingsprocessen tegen. Het ego wil namelijk alles bij ‘het oude’ laten. Het ego blijft eindeloos tegen je praten in de trant van: ‘Dit lukt je toch nooit. Dit kunnen anderen, maar jij niet. Dit proces is echt een brug te ver voor jou’. Je herkent het vast. Het zijn juist die beperkende gedachten die je klein proberen te houden. Belangrijk is dus om het ego te herkennen en je daar bewust van te worden, zodat het je niet langer gaat afleiden.
De gezonde, liefdevolle delen van het lichaam weten namelijk heel goed hoe je heling kunt realiseren. Als we leren kijken voorbij het ego en diep het onderbewuste ingaan, kunnen we heling krijgen op persoonlijk niveau of zoals in mijn proces op collectief niveau. Een veilige omgeving en professionele begeleiding is daarbij van essentieel belang.

Mijn ervaring

Midden april heb ik 3 intensieve trainingsdagen gehad. Dit keer stond de training in het teken van het element Water. Water is verbonden met je gevoelslichaam. Emoties en gevoelens staan dus centraal.
Toen ik de voorinformatie las over water, dacht ik terug hoe ik jaren geleden vaak bij het strand was te vinden als ik het moeilijk had. Urenlang kon ik langs het strand wandelen en genieten van de enorme oceaan en de rust. Heerlijk genietend van de meeuwen die overvlogen, de kinderen die zandkastelen bouwden, maar vooral het kabbelende water dat tegen het zand aanklotste. Toen liep ik daar vaak met een zonnebril op, omdat de anderen toch vooral mijn tranen niet mochten zien. Het beeld en de overtuiging levert nu een glimlach op. Want o jeetje, wat zou dat toch destijds erg zijn geweest als mensen mijn tranen zouden zien.
Wat is er veel veranderd in twintig jaar en hoe heb ik geleerd om juist wel de emoties toe te laten en ze dan ook woorden te geven in een blog.

Voorbij het ego

Het proces wat ik deed is een proces waar je geconfronteerd kunt worden met je aller diepste pijnen en angsten. Niet de verhalen, maar het gevoelsstuk staat centraal.
Zo kwam ik in een proces terecht waarin ik echt in eerste instantie pure paniek voelde. Jullie kennen dat vast wel. Dat je voelt van: ’Hey dát is te heftig, hier wil ik niet zijn. Waar is de nooduitgang? Precies, dat gevoel! Weet zeker dat eenieder dat kent. We kunnen zo goed vermijdend gedrag vertonen, maar daar ligt de heling niet.
Ik voelde hoe het immense gevoel mij overmeesterde en hoorde de trainster zeggen: ‘Joke, nu blijven! Ga met je volle bewustzijn naar dat stuk! Focus! Blijf! Ga met je volledige bewustzijn naar die plek’. Haar stem klonk heel direct.
Mensenlief wat een opdracht, maar ik besloot te volgen. Ik had tenslotte de intentie om andere en nieuwe dingen te leren en dus mocht het nu ook anders. Werkelijk een andere koers varen. Geen standaard reacties die we als mens wel kennen en zo vaak herhalen. Geen oude patronen, maar nieuwe verbindingen mogelijk maken. Vernieuwing mogelijk maken, dat was de ruimte die ik mocht geven aan mezelf.

In veiligheid de diepte in

Dit proces ging het ego voorbij. Dit proces was anders en het kon nu ook anders, dat voelde ik in iedere cel. In de omgeving waar ik nu was, voelde ik me veilig en durfde ik werkelijk dit zwarte gat in.
Ik besloot om met mijn volle aandacht naar die donkere kanten van mijzelf te gaan en ademde ernaartoe. De trainster begeleidde me fantastisch in dit proces. Met heel mijn aandacht en ondertussen gefocust op mijn ademhaling, ademde ik door die zwarte brij heen. De brij die niet van mij was. Dat kon ik zo goed voelen. Ik hoorde me iedere keer herhalen: ’Dit is niet van mij’.  De trainster bevestigde dat en dat gaf mij steun en vertrouwen om verder te onderzoeken.
Haar stem kan ik nu nog steeds horen. De stem die iedere keer weer zachtjes en liefdevol ‘Jaaaaaa’ zegt. Ja-zeggen tegen alles wat zich aandient. Ja-zeggen zonder strijd of weerstand. Ja-zeggen en buigen voor wat is geweest. Ja-zeggen tegen alle energieën die mogelijk zijn achtergebleven van ouders of voorouders of god mag weten wie of wat. Ja-zeggen tegen alles wat zich nu laat zien en laat horen en laat voelen. Ja-zeggen tegen het onbewuste, dat enorme deel wat zich onder water afspeelt, maar zo’n grote invloed heeft op het bewuste deel wat zich boven water afspeelt.

Ik volgde mijn proces met grote zorgvuldigheid en zei: ’Jaaaaaaa’ vanuit mijn allerkleinste cel. Mijn lichaam begon allerlei kanten op te bewegen. De pijn was intens, maar ik bleef erbij. Ik voelde hoe ik dingen aan het afschudden was. Ik voelde de trilling in het lichaam en volgde het met alle aandacht. Ik voelde hoe ik dingen terug aan het geven was die niet van mij waren.
Sommige mede cursisten hadden hun drum gepakt om op te spelen en ik werd mij bewust van de diepe klanken die resoneerden in mijn lichaam. De klanken hielpen mij om dit proces te doorgronden. Ik zag even in een seconde waarin ik mijn ogen opende de mensen om mij heen die vol liefde naar mij keken. De andere trainer zorgde voor een fantastische ‘holding’ van het veld. Dit was zo’n krachtig, helend en veilig veld voor mij om hier zo diep te kunnen gaan. Ik nam het voor de volle honderd procent en zei nogmaals JA TEGEN ALLES!
En toen…toen gebeurde iets wat ik niet in woorden kan omschrijven, maar toch een poging ga doen.

Het wonder

Het wonderbaarlijke gebeurde, want ik merkte hoe de pijn, de angst, de boosheid en alle andere shit MIJ LOSLIET. Ik hoefde niets los te laten….het liet werkelijk MIJ LOS. De pijn was weg! Alle emoties waren weg. Wat bleef was een intens gevoel van rust en ruimte. Geen strijd, geen verzet…alleen maar ZIJN. Het was werkelijk magisch om te voelen hoe de pijn MIJ LOSLIET in plaats van andersom. Hoe er een Kracht in mij kwam die zo fijn en sterk voelde.
Hele diepe stilte en diepe rust kwam er naar mij toe. Ik ben gaan liggen toen het proces zich afrondde en weet nog dat een hand van een van de deelnemers mijn hand liefdevol vastpakte. Ik had geen flauw idee wie dat was, maar het voelde zo fijn en zo steunend.
De groep ging pauze houden en ik bleef liggen met de persoon die mijn hand vasthield. Wat liefdevol was dat. Deze hand was zo helend na een dergelijk proces. Het zorgde voor diep contact met mijzelf en verbinding met de ander. Dankbaarheid was wat ik voornamelijk kon voelen. Mijn hele lichaam stroomde van top tot teen goed door. Wat een ruimte, wat een lucht. Wat een gevoel van Vrijheid!

Tot slot

Is het altijd makkelijk om dergelijke processen te ondergaan? Nee! Dit was absoluut geen makkelijk proces. Zeker niet omdat het hele oude stukken van vorige generaties betrof. Er is veel moed voor nodig om dit aan te gaan.
En toch is het proces op zich super simpel als we het ego buiten beschouwing laten en het lichaam zijn gang laten gaan. En daar ligt dus ook de uitdaging, want vele ego’s zijn super sterk en hebben flinke muurtjes opgebouwd.

Toelaten, is de sleutel.

Met volledige focus de donkere delen aandacht geven en middenin het licht zetten. Het mocht gezien worden, zonder weerstand, zonder drama, zonder weg te rennen en zonder dat het een verhaal van het ego werd wat herkauwd werd.
Zodra je het werkelijk toelaat en laat zijn, kan het gaan. Sterker nog, dan gaat het gewoon! Dan heeft het de les geleerd en heb je een oud stuk werkelijk getransformeerd.

“Toelaten is het nieuwe loslaten. ”

Het kan, het is gebeurd en je wil niet weten wat een ruimte en rust er in mijn lichaam is gekomen. Het ontroerd me nog steeds. Er is een nieuwe volwassen vrouw in mij opgestaan die deze ervaring, die dit ‘weten’ door zal voeren in de coaching- en behandelsessies die ik zelf geef.

Diepe dankbaarheid gaat uit naar Sven en Sara, mijn fantastische begeleiders. En ook zeker naar de andere twaalf deelnemers van deze training, die een veld hebben gecreëerd voor mij waarin deze diepe, collectieve heling plaats kon vinden. En ik dank mezelf die iedere keer weer bereid is om verder te gaan in processen, zowel persoonlijke als collectieve.

Ik hoop dat dit blog je heeft geïnspireerd. En als jouw ego nu aan de praat gaat in de trant van: ‘Ah joh, dat is niets voor jou…wat een poppenkast’…weet dan dat je ego heerlijk op dreef is. Glimlach ernaar en trek je eigen conclusies. En weet: Alles begint met een eerste stap.

Mocht jij het fijn te vinden om eens te onderzoeken waar jouw mogelijkheden liggen om processen te helen, stuur dan een berichtje naar: https://www.jomare.nl/contact