Herken jij het proces van Insluiting en Uitsluiting?

In het hier en nu wordt menselijk gedrag voor een groot deel bepaald door ervaringen uit het verleden. Alle ervaringen die zijn opgedaan worden onthouden in het onderbewustzijn.
Veel levenservaringen kunnen we goed doorleven en kunnen daardoor ook afgerond worden. Er zijn echter ook ervaringen die destijds té heftig waren voor het zenuwstelsel en daardoor niet de gelegenheid kregen om goed afgerond te worden. Je zou kunnen zeggen dat de energie die toen op de gebeurtenis zat, niet goed kon ‘uit-trillen’. Het stuk blijft daardoor onaf gerond. Als dat gebeurt, dan kan de levensenergie die door ons heen stroomt, niet vrijuit stromen. Vitale energie wordt als het ware op slot gezet door een verkramping. Dit laat zich in de coaching dan zien in uiteenlopende symptomen en klachten.
Als coach kijk ik verder dan het symptoom of de klacht. Wat ligt erachter? Daar ligt de sleutel voor verandering.

Omdat veel bloglezers het fijn vinden om ervaringen te lezen die ik zelf heb meegemaakt, wil ik in dit blog graag stilstaan bij een thema wat ik onlangs zelf in mijn training tegenkwam om nader uit te werken. Het stuk wat zichtbaar werd gemaakt aan mij ging over ‘uitsluiting’.

Wat is uitsluiting?

Uitsluiting is een belangrijke dynamiek die veel voorkomt in onze wereld. Uitsluiting leidt echter tot polarisatie. Door mensen uit te sluiten ontstaat er een angst om ‘er niet meer bij te mogen horen’. Daardoor is er veel angst in de wereld, want vanuit een diep oer-gevoel is er een verlangen om bij een groep te willen horen. Dat uitsluiting soms heel diep verborgen ligt en vroeg of laat om heling vraagt is gebleken tijdens mijn persoonlijke ervaring van een paar weken terug.

In het laatste deel van de elementen-training die ik dit jaar volg, gingen we aan de slag met een sjamanistisch veld, waarin zowel paarden als mensen stonden opgesteld. Dit wordt ook wel het ‘grote veld’ genoemd en heeft te maken met het element Aarde (aarding).  In een sjamanistisch veld kan er heling plaatsvinden op een collectief niveau, maar krijgt ook een ieder precies dat wat er nodig is

Paarden hebben door hun grote buik een groot vermogen om te voelen. Zij communiceren altijd in het hier en nu, zonder maskers, zonder oordelen en zonder emoties. Tijdens een opstelling reageren paarden op een disbalans en maken ze hun beweging om dat wat energetisch is gestold weer vrij te maken.

Ieder mens in het veld vertegenwoordigd een bepaald thema of kwaliteit. Dit kan ook een stuk zijn uit het collectief. Iedere deelnemer in de groep is echt nodig om dit veld als het ware te dragen.

De eerste dag

Ongeduldig liep ik rond in de paardenbak. Waarom voelde ik niets bijzonders? Ik keek rond en zag een aantal mensen die al helemaal in een bepaald thema zaten. De onrust in mij groeide. ‘Jeetje, waar was ik nou toch in beland’, vroeg ik mij af. Een mix van gevoelens kwam er door mij heen.
Onwennig aan de situatie sprak ik mezelf moed in en was ik bereid om mijn comfortzone te vergroten. Wat zou er komen? Wat zou er zichtbaar worden voor mij vandaag? De tijd verstreek en het leek erop dat ik niets speciaals gevoeld en ervaren had.
Maar, eerlijk gezegd was dat ook niet helemaal waar, want er was een stuk aan het pruttelen vanbinnen. Dat kon ik voelen. Daardoor bleef ik maar lopen door de paardenbak en bleef ik alert op iets wat nog steeds niet duidelijk voor mij was.

De vraag aan het onderbewustzijn

De begeleidster van de paarden kwam naar mij toe. Ze keek me doordringend aan en vroeg: ‘Joke, waar ben jij bang voor?’ Ik keek haar aan met een blik van: Lekker zo’n vraag.
‘Ik zou het niet weten’, zei ik. Ze liet zich niet van de wijs brengen en zei: ‘Wat ligt verscholen wat niet gezien mag worden?’
Nu raakte ik van binnen lichtelijk geïrriteerd. ‘Wat was dit nou weer voor vraag’, hoorde ik mij van binnen mopperen. Ik keek haar aan en trok mijn schouders op. ‘Geen flauw idee’, zei ik.
Jeetje, dit was echt het blok waar ik me zo op had verheugd en wat was dit nou voor flut ervaring! Ik bleef rondlopen en keek eens naar verschillende mensen uit de groep. De één stond te huilen, de ander werd getroost en beschermd door de paarden en ik …. ik bleef rondlopen als een koppig kind wat niet kreeg waar het diep van binnen zo naar verlangde.

Ik was me goed bewust van mijn gedrag en vond het helemaal oké dat ik gewoon even flink pissig was dat dit het was. Ik had me toch iets anders voorgesteld.
Na zo’n twee uur deelden we met de groep onze ervaringen met de trainers en wederom werd er stilgestaan bij de vraag: ‘Wat mag er niet zichtbaar worden?’ Ik wist het werkelijk niet. Heel diep van binnen herinnerde ik mij wel dat er altijd een geheim was geweest in ons gezin. Als jong meisje kreeg ik al te horen dat ik mijn vader nooit, echt nooit boos mocht maken, omdat de dokter dat ooit had gezegd. Waarom dat zo was, is me als kind nooit verteld. Wat hieronder verscholen lag, welk stuk nooit boven mocht komen, is me nog steeds een raadsel.
Aan het einde van de dag ging ik naar het hotel en schreef mijn ervaringen op in mijn dagboek. Ik besloot om vroeg te gaan slapen.

Middenin de nacht werd ik wakker. ‘Wat mag er niet zichtbaar worden?’ , vroeg ik mij af. Mijn lichaam was nu rustig en ik kon de vraag dieper in mij laten afdalen, zonder weerstand. ‘Wat mag er niet zichtbaar worden’, vroeg ik nogmaals.
Ik besloot om de volgende dag een andere houding ten aanzien van deze vraag aan te nemen en meer open te staan voor nieuwe ervaringen. Het kind in mij had plaats gemaakt voor de volwassen vrouw in mij.

De volgende morgen begon ik met goede zin aan de dag. Wetende op een diepe laag dat dit vandaag een bijzondere dag zou worden. We begonnen met systemische opstellingen, waarbij één van de deelnemers in de paardenbak mocht komen om een thema uit te werken met de paarden en representanten. Zo verstreek de dag en voelde ik een stukje ‘gemiste kans’ bij mezelf. Dat bleek echter niet zo te zijn. Aan het einde van de middag gingen we als groep nogmaals allemaal de paardenbak in. Wederom werd een groot veld gemaakt, waarin iedereen een eigen plek en eigen taak had. Ik kon dat nu zo goed voelen. Dit was mijn kans! Nu kon ik zonder iets af te dwingen en als volwassen vrouw opnieuw kijken en onderzoeken wat er in mijn systeem niet gezien mocht worden. Ik voelde mijn nieuwe leerhouding. Niet dwingend, maar open en vriendelijk. Rustig liep ik rond. Nu zonder specifieke verwachtingen en in contact met mezelf. Wat de mensen uit de groep nu beleefden, had ik even geen oog voor. Ik was helemaal in verbinding met mezelf en stond helemaal open om te kunnen voelen wat zich zou kunnen aandienen.

Op een gegeven moment stond ik stil. Hoe het kon, snapte ik niet, maar hier moest ik zijn. Dit veld gaf aan dat er op deze plek iets verscholen zat. Met mijn rug naar de groep gekeerd, stond ik stil. Ik deed mijn ogen dicht en voelde en voelde. ‘Wat ligt hier verscholen?’ , hoorde ik mijzelf in stilte zeggen. ‘Wat mag er niet gezien worden?’, herhaalde ik van binnen deze vraag iedere keer weer opnieuw. Vol liefde en vol compassie naar mezelf stond ik stil. Stil bij een stuk in mijn leven wat zo’n impact had gehad als jonge vrouw. Mijn lichaam gaf aan dat ik moest gaan zitten en dus nam ik plaats in het zand en bleef rustig kijken naar de plek waar ik had gevoeld dat ik moest zijn. Compleet in mezelf en in het moment liet ik het ontvouwen. Mijn lichaam begon wat te trillen en ik voelde het verdriet bovenkomen. Het waren tranen van pijn, maar ook tranen van diepe liefde. Gek om dat wellicht zo te lezen, maar misschien ken jij ook wel die momenten dat er zoveel verschillende emoties elkaar passeren.

Wat heb je nodig?

Eén van de mannelijke deelnemers uit de groep kwam vragen of ik misschien iets nodig had. Eerlijk gezegd weet ik niet zo goed meer wat ik toen heb gezegd. Maar wat ik nog heel goed weet, was dat het fijn was dat die vraag gesteld werd. Op die manier voelde ik mij niet alleen met dit vraagstuk. Ik werd gezien en op een diepe laag wist ik dat dat heel belangrijk was om te ervaren in het nu.
Even later kwam ook de trainer naast mij zitten en stelde dezelfde vraag. Ik voelde wat ik nodig had en antwoordde: ‘Ik heb steun en veiligheid nodig.’
Beide mannen kwamen aan beide kanten tegen mij aan zitten. Ik kon de warmte van hun lichaam voelen en voelde mij gesteund.
Mijn lichaam begon nu meer te trillen en rustig bleef ik, gesteund door twee mannen, mijn proces volgen. Het werd mij duidelijk dat hier een heel oud stuk bovenkwam en zichtbaar wilde worden. Samen met de mannen deelde ik mijn ervaringen en liet de gevoelens en emoties door mij heen gaan. Ik liet ze toe. Ze stroomden door mij heen. Op die manier kon de uitsluiting en alles wat daarmee verbonden was er helemaal zijn. Het mocht zich ontvouwen en kenbaar maken. De rest-energie vond zijn weg naar buiten.

Stukje achtergrondinformatie

Mensen die mij langer kennen en mijn blogs en boek hebben gelezen weten dat uitsluiting in mijn leven een actueel thema is geweest. Als 23-jarige vrouw besloot ik destijds om te trouwen in stilte. Die keuze viel bij mijn ouders en verdere familie niet in goede ‘aarde’ en dus kon ik het verder wel vergeten. Ik was niet langer welkom. Zo moest ik erachter komen dat mijn moeder gecremeerd was, zonder dat ik daarvan op de hoogte werd gesteld. Een dag na haar crematie viel er een rouwkaart op de mat. Ik kan je niet zeggen wat er toen door mij heen ging. Heb wel ervaren dat mensen soms bikkel hard kunnen zijn.
Later in mijn leven werd ik wederom geconfronteerd met uitsluiting op een weliswaar andere wijze door mijn schoonfamilie, toen ik na 18 jaar huwelijk ging scheiden. Wederom raakte ik mensen kwijt die mij heel dierbaar waren. Ook later in mijn leven kwam uitsluiting diverse keren voor. Het zal dus echt een thema zijn in mijn leven waar veel uit te leren valt. En dat kan ik ook beamen.
In veel opleidingen heb ik gewerkt aan de onverwerkte emoties die ik heel diep had weggestopt, maar ook aan de helse pijn die loskwam als dit thema voorbij kwam. Ik heb moeten leren hoe het is om mezelf in te sluiten, een eigen plek te geven en mijn eigen weg te gaan. Ik heb ook mogen leren dat er gelukkig heel veel mensen wel te vertrouwen zijn. Alle ervaringen en levenslessen hebben me gemaakt tot de zelfstandige, krachtige vrouw die ik nu ben.

Focus houden en je niet laten afleiden

Ik zat nog steeds stilletjes in de paardenbak op de grond. De mannen bleven rustig bij mij. Hun steun en aanraking was een fijn gevoel van geborgenheid. Ik bleef mijn focus houden op de plek van de uitsluiting. Ik kon voelen dat dit stuk niet alleen van mijzelf was, maar dat het ging om iets veel groters. Het kon en mocht er nu helemaal zijn. Ik werd door het totale veld gedragen.

De heling toelaten in het NU?

‘Kijk eens voor de lol achterom’, zei één van de mannen.
Ik keek achterom en zag één van de vrouwelijke deelnemers op een paar meter afstand van mij vandaan zitten. Daarachter stonden de paarden op één lijn en ook verschillende deelnemers uit de groep stonden met hun hand op hun hart in mijn richting en keken mij vol liefde aan. Ik zag ook dat er mensen op een drum aan het trommelen waren. Jeetje, dit was indrukwekkend!
Met liefde en volle aandacht keek ik het veld in. Mijn blik viel op de vrouw die een paar meter verderop in het zand zat. Vol liefde keken de vrouwen ogen mij aan. Ik kroop over het zand naar haar toe en keek haar vanuit mijn hart aan. Wat een lieverd was deze vrouw, voelde ik. Vanuit een natuurlijke beweging deden we onze armen om elkaar heen en bleven verstrengeld in elkaar zitten. Ze sprak allerlei helende zinnen uit die diep in mijn ziel terecht kwamen.

‘In het hier en nu zijn er mensen die er voor jou willen zijn Joke. In het hier en nu wil ik je heel graag steunen, omdat ik weet dat jij vanuit je verleden niet de steun kreeg die je nodig had. Nu ben je deel van ons. Nu hoor je er helemaal bij en mag jij je plek nemen. Welkom op deze wereld!!!’

Zo, dat kwam binnen. Ze zei dit alles op zo’n rustige en liefdevolle wijze, dat ik het helemaal kon toelaten. Mijn lichaam vulde zich met liefde en ik kon voelen dat de energie volop aan het stromen was. Wat was dit fijn om in deze veilige armen troost en heling te ervaren voor de ervaringen die er ooit waren geweest. In diepe rust en volledige verbinding, zaten we lange tijd in het helende veld. Mijn lichaam en ziel konden nu helemaal ervaren dat ik in het hier en nu veilig was. Dat ik gezien en gehoord mocht worden. Dat ik mijn plek in de wereld mocht innemen en dat er in het hier en nu veel mensen waren die mij insloten en lief hadden. En misschien wel de belangrijkste ervaring, dat ik mijzelf helemaal insloot. Met daarbij alle heftige gevoelens die uit die tijd een rol hadden gespeeld. En daarvanuit dát deel te nemen waar ik zelf verantwoordelijk voor was en dáár te laten wat van de ander was.
Me tevens zo goed realiserend dat ik in het hier en nu gewoon mag zijn wie ik ten diepste ben en dat ik keuzes mag blijven maken die voor mijn ziel de juiste keuzes zijn.
Met dit inzicht kan ik nu begrijpen waarom ik keuzes altijd zo zorgvuldig afweeg. Ik ken tenslotte de gevolgen die beslissingen kunnen hebben. Het heeft me geleerd om vanuit verschillend perspectief naar dingen te kijken. Juist deze pijnlijke ervaringen hebben mij geleerd hoe goed het is om je eigen weg te gaan om echt geluk te ervaren, wetende dat je daar soms een prijs voor moet betalen. Het zij zo. Authenticiteit krijg je niet cadeau.

Effect van heling

Wat heel bijzonder was, om na deze dagen te voelen hoeveel positieve levensenergie er door mij heen stroomde. De vermoeidheid die ik dikwijls voelde, was verdwenen. Ook mijn rechteroog, die soms een stuk kleiner was dan mijn linkeroog, waren nu praktisch gelijk. Hoe bijzonder was dat!!!
Mijn ogen zijn open. Alles mocht gezien worden. Niets meer hoefde er verborgen te blijven. Geheim of geen geheim, ik hoefde het niet langer te dragen.
Ik voel dat ik stevig met twee benen op de Aarde sta. Ik weet van binnen dat er nog veel mooie ervaringen gaan komen. Ik ben er helemaal klaar voor.

Dank, dank, dank, vanuit mijn hart aan de trainers, deelnemers, paarden en het grote, wetende en helende veld. Dank, dank, dank aan mijn onderbewuste, die mijn beste kameraadje bleek te zijn en ondanks de weerstand dit pijnlijke stuk boven water tilde om nog verder geheeld te kunnen worden. Ik heb mijn plek ingenomen in de wereld en zal de wijsheid die ik heb opgedaan verder toepassen. Diepe dankbaarheid is het gevoel wat ik nu meedraag. Diepe, diepe dankbaarheid.
In dit diepe schaduwstuk lag een prachtige parel, weet ik nu.

Heb je interesse in een gesprek waarin we met elkaar kennis kunnen maken, bel me dan 0180-313038. Je kunt ook via de website het contactformulier invullen: https://www.jomare.nl/contact. Ik kijk met plezier naar je uit. Je bent welkom!

Als er termen in dit blog zijn, die je niet kent, zoek ze dan op in de begrippenlijst die op mijn site staat: https://www.jomare.nl/begrippenlijst.

Boekentip:
Als je meer wilt weten over de grote invloed van ouders, voorouders, kerk, oorlogen enzovoort:

• Bestaansrecht.
  Geschreven door: Maarten Oversier

• Elke familie heeft een verhaal.
  Geschreven door: Julia Samuel.