Welke WOORDEN had jij graag willen horen?

In dit blog neem ik je mee naar een persoonlijke ervaring van een paar weken geleden. Ik deel deze ervaring met je, omdat ik weet hoeveel mensen een diep verlangen koesteren om bepaalde woorden/zinnen te horen, die in hun leven niet of nauwelijks tegen hen zijn uitgesproken.
Veel mensen kunnen daar nog intens verdrietig en boos over zijn. Zij stampvoeten, als het ware, in het dagelijks leven regelmatig als een klein kind als ze niet krijgen wat ze willen of als iets niet gaat zoals ze dat bedacht hadden. Het is de ‘kind-energie’ in hen die nog zo sterk vertegenwoordigd is en hun gedrag nog dagelijks (onbewust) bepaalt.

In het gemiste ligt ook een geweldige kans

Ouders doen, over het algemeen, hun best om de ontwikkeling van hun kind zo optimaal mogelijk te laten verlopen. Toch zijn ouders niet altijd in staat om het kind te geven waar het naar verlangt. Niet omdat ze dat niet willen, maar omdat ze zelf zo vaak nog verbonden zijn met onderwerpen vanuit het verleden en waar niet of nog weinig echte verbinding mee is gemaakt. Veel mensen hebben daardoor hun hart gesloten en een muurtje opgetrokken.
Hoe mooi zou het zijn als ieder mens de bereidheid zou hebben om ‘het gemiste’ de ruimte te geven? Welk cadeau ligt er verscholen juist in dit gemiste deel? Zou hier een kans liggen om een grote levensles te leren en te zorgen dat familiepatronen doorbroken kunnen worden? Zou ons dat kunnen brengen naar een leven in Volwassenheid, waarin we kunnen buigen voor ons systeem van herkomst en leren accepteren en aanvaarden van datgene wat er is? Wat zou dat voor vervulling en rust brengen in jouw systeem en dus in jouw leven?

17 april 2020

Op vrijdagavond 17 april 2020 werd ik gebeld door de vrouw van mijn vader met de mededeling dat het niet goed ging met mijn vader. Ik luisterde naar de woorden die gesproken werden en hoorde de bezorgdheid in haar stem. Een paar minuten later reed ik met mijn man naar Amsterdam en vond daar een huis vol mensen in complete verwarring. Het ambulance personeel was druk in de weer en ook de brandweer kwam met loeiende sirenes de hoek om gereden om mijn vader met een ladderwagen uit huis te halen. In welke film was ik terecht gekomen?
Ik keek om mij heen hoe iedereen krampachtig zijn best deed om 1.5 meter afstand te houden vanwege de corona maatregelen. Ik voelde hoe stil het in mij werd. Ik oriënteerde mij op de situatie en de mensen om mijn heen en liet het geheel tot mij doordringen. Vanuit een rustig, innerlijke weten besloot ik om naar de slaapkamer te gaan waar mijn vader lag. Niet wetende of dat wel of niet de laatste keer zou zijn. Stilletjes stond ik bij het voeteneinde en keek hoe kwetsbaar hij in zijn bed lag. “Hoi Pa”, zei ik zacht. “Ben jij dat Joke?”, vroeg hij. “Ja pa, ik ben het”. “Het is niet goed meis”, mompelde hij. Ik knikte. “Is Peter bij je?”, vroeg hij. “Ja”, bevestigde ik. “Da’s een goeie knul”, zei hij. Het ambulance personeel moest lachen. “Nou dat compliment kun je in je zak steken als schoonzoon”, lachten ze. Ik glimlachte terug en knikte. Ja, constateerde ik. Mijn vader had mijn huidige  partner goedgekeurd! En hoe bizar en bijzonder tegelijk dat deze woorden juist NU werden uitgesproken!

Even terug in de tijd

Je vraagt je wellicht af wat ik hier mee bedoel. Als 23 jarige vrouw besloot ik om te trouwen in stilte. Met twee getuigen en verder niemand gingen we het ja-woord geven destijds. Een beslissing waar ik toen helemaal achter stond gezien de omstandigheden. Ik zeg eerlijk, nu zie ik dat genuanceerder. Toen kon ik niet weten welke prijs ik voor deze beslissing moest betalen in mijn leven.
Na mijn huwelijksreis kreeg ik meteen de volgende confronterende woorden te horen van mijn vader: “Als jij het zo goed weet, dan hoef je hier niet meer te komen.”
Veel mensen kunnen zich hier geen voorstelling van maken dat ouders dat kunnen zeggen en ik zou bijna zeggen: “Gelukkig maar”. Ik weet inmiddels dat dergelijke harde woorden gezegd worden uit pure onmacht en oude pijn van de betrokkene, maar dat wist ik toen nog niet. Ik was verbijsterd dat liefde zo betrekkelijk en voorwaardelijk kon zijn.

Uitsluiting

Uitgesloten worden van het gezin waar je uit voort komt, heeft grote gevolgen voor je zelfbeeld en eigenwaarde. Hoe ga je met een dergelijke situatie om? Hoe verwerk je de momenten als je zelf moeder wordt en je ouders er niet bij zijn? Hoe vier je bepaalde successen als juist zij ontbreken? Hoe geef je verdriet een plek als je moeder overlijdt en er wordt besloten dat jij er niet bij mag zijn? Hoe ga je een dergelijk verdriet een plaats geven ? Het waren vele thema’s die mij dwongen om te zoeken naar antwoorden in mijzelf.

Ontkenning

Mensen die soortgelijke ervaringen meegemaakt hebben, weten heel goed wat ik nu bedoel en weten ook wat een uitdaging het is om met deze pijn om te gaan. Veel mensen kiezen vanuit een stuk overlevingsstrategie een weg om deze traumatische gebeurtenis weg te stoppen. En zo heb ik dat ook zeker zo’n 20 jaar gedaan. En als het onderwerp ter sprake kwam, had ik mijn standaard riedeltje wel klaar. “Ik heb mijn ouders niet nodig!!! Ik doe het wel alleen!! KLAAR!” En dan vooral hopen dat mensen niet zouden doorvragen, want dan werden de tranen zichtbaar en dat wilde ik voorkomen.
Als iets zo vreselijk pijn doet, wil je het er wellicht niet of nauwelijks over hebben. Maar van binnen huilt en breekt je hart. Je laat de buitenwereld vooral weten dat het goed met je gaat en iedere dag stroop je de mouwen weer op om alles te kunnen verduren. Dit kost bergen energie.

Je schreeuwt van binnen om hulp, maar je krijgt die hulp pas als je bereidt bent om die stap daadwerkelijk te doen en leert om verantwoordelijkheid te dragen voor het deel waar jij verantwoordelijk voor bent. Dat vraagt om contact met jezelf. Dat er in dit drama een enorme levensles ligt, was de uitdaging die ik mocht leren in dit leven. De pijn, de boosheid, het verdriet kon niet onderdrukt blijven in het lichaam. Het wilde gezien en erkent worden. En zo begon 18 jaar geleden bij mij het proces van buigen voor wat er was, zodat ik tot heling en vergeving kon komen en weer leerde om opnieuw in verbinding te komen met mijzelf en met mijn vader.
Dit soort processen zijn intensief en bereik je niet alleen met praten. Het vraagt om een verdieping op een ander level. Het lichaam mag leren om uit de bevriesstand / overleefstand te komen.

Accepteren en aanvaarding

Mede door mijn opleidingen, mocht ik leren hoe ik een dergelijk trauma kon verwerken en plaats kon geven in het hier en nu. Van een vrouw met een bevroren hart kon ik mij ontwikkelen naar een vrouw met een warm, liefdevol open hart.
En hoe mooi is het, dat ik deze ervaringen, in het heden kan inzetten bij de processen van mijn cliënten? Ik ben blij dat ik zo rijk ben met mijn eigen ervaringen op dit gebied, zodat ik de steun en begeleiding kan bieden aan degene die dat nodig heeft. Het gemiste is een enorme inspiratiebron voor mij geweest om op zoek te gaan wie ik werkelijk was en daarbij mocht leren hoe het is om jezelf weer in te sluiten en je welkom te voelen op deze aarde. Het is zeker geen makkelijk proces en ik heb bergen met tissues vol gehuild en in mijn kleinste cel ervaren hoe het voelt. En ik weet ook, wat voor wereld er voor je open gaat, als je hier werkelijk verbinding mee gaat maken en datgene daar kunt laten waar het hoort. Het systeem komt dan tot rust en je komt als het ware thuis bij jezelf. Dat is pure rijkdom! Veel van mijn cliënten weten nu precies wat ik bedoel. Zij hebben ervaren hoe het is om weer volop levensenergie te hebben en de moed te hebben om beslissingen en keuzes te maken die er voor zorgen dat ze werkelijk in het hier en nu kunnen zijn, in plaats van keer op keer hun verleden te herbeleven. Het is mijn missie om cliënten door dit soort grote processen te begeleiden met geduld en liefde. In het buigen ligt de mogelijkheid om weer in vrijheid te genieten van het leven.

29 april 2020

Daar lig je pa. In een kist die nog open is, zodat we je nog kunnen zien. Ik heb bloemen voor je meegenomen. Bij binnenkomst loop ik rustig naar de kist en leg mijn bloemen neer. Ik kijk je aan en voel mijn lichaam gloeien. Het voelt vredig in mij. Het gebied rond mijn hart voelt warm aan. De liefde stroomt.  Geen verhalen meer, geen verwijten, geen boosheid, geen koppigheid en wrok meer en alleen nog maar een laatste, stil liefdevol samenzijn tussen vader en dochter.
”Wat had ik graag uit jouw mond willen horen dat je van mij hield”, realiseer ik me. Ik leg mijn hand op de kist en zeg zachtjes ”Dag pa”.  Een zachte, liefdevolle traan rolt over mijn wang. Ik loop terug naar de stoel om het laatste gezamenlijke afscheid te beleven. Het is goed zo.

Onderneem actie

Wil je reageren op dit blog? Stuur dan een mail naar: joke@jomare.nl.
Herken jij de signalen van je lichaam bij jezelf en zou je ook graag weer ruimte creëren op je eigen levenspad? Met als doel om weer vol levensenergie in het leven te staan, waarin je kunt doen wat je wilt doen?
Wat zou het opruimen van oude thema’s uit het verleden gaan betekenen voor je kinderen als je die hebt, zodat ook zij vrijuit kunnen leven en niet verstrikt raken in oude dynamieken?
Wacht niet langer en kom eens voor een kennismakingsgesprek. Je kunt een afspraak maken op mijn website door het formulier in te vullen. Ik neem dan zo snel mogelijk contact met je op. Klik op: https://www.jomare.nl/contact.

Indien je een mooi boek wilt lezen over hoe Liefde volop kan gaan stromen, kan ik je het boek: Liefde is altijd het antwoord aanbevelen.

Luister maar eens naar het volgende liedje van zangeres Maan en vraag jezelf af wanneer jij verantwoordelijkheid neemt voor jezelf en je levensgeluk. https://www.youtube.com/watch?v=FNKDYbsP_jg

Ken je iemand kennen die dit blog mogelijk ook interessant zal vinden, voel je dan vrij om het door te sturen!