Sta jij stil bij jezelf?

Er vinden grote veranderingen plaats in de wereld en het is de kunst om bij al die veranderingen goed in contact te blijven met jezelf en je omgeving.
Het is noodzakelijk dat we vol aandacht stil kunnen zijn en de ruis om ons heen kunnen onderscheiden van de diepere stem van het hart. Daarom is het zo belangrijk dat we leren vertragen en stilstaan.
Als je de bereidheid hebt om dit te gaan doen, dan zul je merken dat het je inzicht en wijsheid gaat opleveren. Dan zullen je dagelijkse dingen veel meer gaan vanuit een gevoel van moeiteloosheid.

We kunnen onszelf wijsmaken dat al die ontwikkelingen van de afgelopen tijd bij het leven horen en dat is in principe ook zo. Ik ben echt een groot voorstander om volledig Ja te zeggen tegen alles, waardoor alles ingesloten wordt en er werkelijk verbinding wordt gelegd met de mooie en minder mooie momenten.
Toch ervaar je de praktijk wel eens anders, toch? Dan lukt het gewoon even niet zoals je dat wilt.
Er is tijd nodig om dingen op een diepere laag te doorgronden. Hierin ligt dan een bijzondere levensles verscholen.

Ongetwijfeld heb jij als mens al op vroege leeftijd allerlei gebeurtenissen meegemaakt, die jou gevormd hebben en waardoor je veerkracht hebt ontwikkeld. Dat is mooi. En je zult daardoor een heleboel manieren hebben geleerd om te weten hoe jij weer kunt stabiliseren na een dergelijke gebeurtenis. Dat zijn de bekende hulpbronnen.
In de loop van de jaren is het bijzonder om te zien dat je juist door al die ervaringen een rijk scala van mogelijkheden ontwikkeld hebt over de manier waarop je met ingewikkelde situaties kunt omgaan. Flexibiliteit en veerkracht zijn belangrijke elementen om te ontwikkelen. Daarnaast speelt de balans tussen draagkracht en draaglast ook een belangrijke rol in je eigen welbevinden in deze.

Een geleidelijk proces

Regelmatig spreek ik cliënten die ver over hun eigen grenzen zijn gegaan. Dat is vaak niet een bewuste keuze geweest, maar lijkt heel geleidelijk nou eenmaal zo gelopen. En dan blijkt het zo te zijn dat ze ‘opeens’ doodmoe zijn en zich emotioneel labiel voelen. Als je met hen in gesprek gaat, bemerk je dat er al eerdere signalen zijn geweest, waarop het lichaam duidelijk aangaf STOP. Echter, deze signalen werden dikwijls als lastig ervaren en al gauw was er een innerlijke stem die aanspoorde om vooral een grote meid of grote vent te zijn en dus ging men maar weer door.

In de schuld durven staan

Graag deel ik in dit blog een persoonlijke ervaring, waarin ik onlangs ook een signaal kreeg van: ‘Hé Joke, dit mag echt anders.’
Al een aantal weken voelde ik me niet daadwerkelijk in mijn kracht staan. Ik kon dit goed merken aan mijn levensenergie. Veel dingen kostte me moeite, waar ik normaliter fluitend doorheen fietste. Ik was het me volledig bewust en had ook al veel hulpbronnen toegepast om telkens weer te stabiliseren. In contact met mijn vriendinnen merkte ik bij mezelf dat ik snel emotioneel was en liet ook mijn tranen rijkelijk vloeien. Toch kon ik niet echt de vinger op de zere plek leggen. En het is grappig om te merken, dat terwijl ik dit schrijf, er een glimlach om mijn mond komt. Want potverdorie wat wil ik dit soort processen toch altijd zelf goed begrijpen! Herkenbaar? Ken je dat, dat je het helemaal uitdenkt wat er mogelijk toch aan de hand is?

Het gevaar van dit soort momenten is dat je dan heel erg in je hoofd, in je denken, gaat zitten. En jij weet ook vast van jezelf, dat je je dan soms helemaal gek kan maken. De denkprocessen lijken op zo’n moment alle kanten op te schieten en houden niet op. Je blijft maar doormalen als je niet oppast.

Wist je dat we als mens op een dag eindeloos gedachtes herhalen van dagen daarvoor? Herhalen, herhalen en herhalen en geen stap verder komen in de echte oplossing. Hoe krankzinnig is dat? Als je dit herkent, dan mag je dit gaan zien als een duidelijk signaal. Je brein ratelt maar door, maar is niet structureel bezig met een oplossing. De echte oplossing is: Neem de tijd om naar binnen te gaan en te ervaren wat er NU werkelijk nodig is. Het is tijd voor werkelijke verbinding van binnenuit. En die klus had ik dus ook te klaren.

Je innerlijke saboteur

Eerst komt er vaak een streng stemmetje in je boven die je aanspoort om nou maar gewoon te gaan doen wat nodig is. Geen gezeur. Dit gebeurde ook bij mij. Voor de maand november moest er toch een blog komen tenslotte, dus kom op, geen gezeur en in de actie!!!
Wat een strijd van binnen was er gaande in mij. Mijn hele lichaam stond niet in de modus om een blog te schrijven en toch vond ik dat ik het moest doen. Een duidelijk voorbeeld van ‘tegen de stroom inroeien’.

Mijn uitdaging was om deze extreme discipline te onderzoeken en dit patroon te doorbreken.  Discipline is goed, vind ik nog steeds en heeft mij ook veel gebracht. Zeker als ondernemer. Maar als het zich tegen je gaat keren, heb je oprecht te kijken. Durfde ik te besluiten om dit keer geen blog te schrijven? Durfde ik, wat we noemen: ’In de schuld te gaan staan’? Dit was echt wel een dingetje voor mij.

Met alles wat ik weet over geven en nemen, over goed zorgen voor jezelf en de prachtige uitspraak: ‘Zorg eerst voor jezelf en dan pas voor een ander’, moest ik inzien dat het nodig was om voor mijzelf te kiezen. Ik had op persoonlijk vlak eerst iets uit te zoeken, voordat ik verder kon met andere zaken. Ik moest nu heel bewust Nemen in plaats van Geven.

De natuur als grote krachtbron

Mijn vakantie naar Texel stond al lange tijd gepland en kwam als geroepen. Ik besloot definitief om geen blog te schrijven in oktober. Ik was voor 100% bereid om in de schuld te gaan staan. Ik besloot om de vakantie helemaal zonder werk in te vullen en ging volledig vol overgave naar Texel.

Ik weet niet of je wel eens op Texel bent geweest, maar ik vind het daar echt grandioos. Het is heerlijk om met de pont over te varen en alles even echt achter je te laten. En dus vertrok ik met mijn partner op 29 oktober naar dit mooie eiland.
Door mijn beslissing om alles even met rust te laten en me over te geven aan de natuur, voelde ik wat er met mij gebeurde. Ik genoot en was iedere dag, in iedere weersomstandigheid, weer meer in mijn kracht. Urenlang liepen we in de natuur en genoot ik van wat ik zag en voelde. Onderweg maakte ik foto’s en het blije meiske in mij voelde zich helemaal vrij en gelukkig. Iedere dag weer gingen we op pad. De rugzak ging mee en goed aangekleed konden we alles aan. Op een dag nam ik zelfs zelfgebakken appeltaart mee en een kan koffie om het feest helemaal compleet te maken.
Ik benoem het vaak, maar ook nu weer weet ik uit eigen ervaring wat de natuur met je doet en hoe je je eigen feestjes kunt vieren. Het is groots. Zo ontzettend groots. Als ik daar nu verbinding mee maak, krijg ik gewoon tranen in mijn ogen van dankbaarheid dat deze natuur om ons heen zoveel heling brengt en ook zoveel vreugde. Ik hoop zo intens dat jij dit gevoel ook kent.

Vertragen en afstand nemen heeft zin

Onbewust gebeurde er heel veel met mij in deze week. Mijn gedachten werden rustiger en ik sliep als een blok. Het was zo heerlijk om die volledige rust zo op te snuiven. Ik las heerlijk in mijn boeken, die mij altijd weer zo goed konden voeden. Ik genoot van het knetteren van de open haard. Het heerlijke ligbad, waarin ik zalig ruikende badolie deed en mij onderdompelde in het warme water. Ik genoot van mijn meditatie app, van muziek en podcasts en van allerlei andere hele kleine dingen, die zo fijn waren en waar ik zo’n dankbaarheid kon voelen dat ze er voor mij waren. Kortom, ik kwam weer helemaal terug bij mezelf en bij mijn levensenergie.

“Het leven is 10% wat er gebeurt met je
en 90% hoe je hierop reageert.”

Ik heb wederom ervaren hoe belangrijk het is om ECHT even afstand te nemen, zodat je tijd kunt maken om de verbinding te voelen met de pijnlijke en verdrietige kanten in jezelf.  Om werkelijk te voelen wat zich kenbaar wil maken in jou.
Om opnieuw na te denken over hoe je omgaat met jezelf en de wereld. Wat is jou bijdrage in deze wereld? Wat is werkelijk belangrijk voor je? Wat voedt jou? Wat is jou zielsmissie?
Ik heb de keuze, iedere keer weer, om die les te leren en te transformeren of niet. Het is aan ons als mens om daar de volledige verantwoordelijkheid voor te nemen, zodat je vol overgave en liefde kan leven.

Ik ben dankbaar dat ik wederom deze les heb geleerd en vind het fijn om dit met je te delen in alle kwetsbaarheid. Sommige coaches vinden het een ‘dingetje’ om dit over zichzelf toe te geven. Zij vinden dat ze dit allang onder de knie moeten hebben. En misschien is dat zo vanuit hun perspectief. Ik geloof echter in een dynamisch proces en dat het leven één grote leerschool is die nooit stopt.
Ik ben de mens die ik ben en vind het een pré dat ik iedere dag en ieder moment in mijn leven de bereidheid heb om te leren, zodat ik kan groeien. Om iedere keer een diepere laag aan te boren in mijzelf. Daar schaam ik mij niet voor. Het maakt mij tot de mens die ik nu ben en daar ben ik blij mee. Het geeft een enorme bron van wijsheid en inzicht.
Ik wil mens zijn en vanuit de menselijke aspecten naar mijn medemens kijken. In de volle overtuiging dat de ander ook alle mogelijkheden in zich heeft om zich een compleet en volledig mens te voelen met alles erop en eraan. En dat ik als coach mee mag kijken en kan putten uit een rijke ervaring, zie ik als een groot geschenk. Ik ken de processen uit het leven zelf en geef die door. Ik ben iemand die de ander in contact brengt met o.a. liefde, geloof, zwakte, onderdrukking, pijn, moed, verdriet, boosheid, angst, overheersing enzovoort, kortom alle elementen van het leven zelf.

Reflectie

Kijk eens voor jezelf wáár jij jezelf dingen oplegt. Zijn die werkelijk nodig? Is het echt zo belangrijk? Is het wel iets vanuit het NU of zijn het wellicht sturingen en overtuigingen vanuit het verleden? Welke herken je?

Het is fijn om daar naar te kijken vanuit mildheid en vanuit een volwassen, liefdevolle blik. Laten we zuinig zijn op onszelf, waardoor we niet alleen onszelf een groot plezier doen, maar ook zoveel voor anderen kunnen betekenen.

Dankbaarheid

Deze week zijn mijn coaching sessies zo mooi en moeiteloos verlopen en voelde ik een diepe, diepe rust in mij. Het was fascinerend wat er gebeurde. Cliënten maakten mega sprongen. Alles mocht en kon er zijn en ik voelde me zo rijk om daar getuige van te mogen zijn. Aanmeldingen kwamen binnen, gewoon vanuit het niets. Wederom ervaar ik de kracht van pure energie.
Er leeft in mij een innerlijk weten dat ik dit werk te doen heb. Dit is mijn missie en de boodschap die ik wederom mocht leren was: ‘Zorg eerst goed voor jezelf, want pas dan kun je er volledig voor een ander zijn en dan kunnen dingen ook werkelijk ‘moeiteloos’ plaatsvinden’.

Dus vanuit blijheid vertel ik je dat het blog van november gewoon twee weken later naar je toekomt. Niet eens omdat ik dat van plan was, maar omdat het vandaag ‘opeens’ moeiteloos uit mijn vingers rolde.  Vaak is het zo, dat als je de druk wegneemt en de les tot je neemt die er in verscholen ligt, de  energie weer op gang komt. En dat gebeurde dus ook vandaag. MOEITELOOS!

Wil je begeleiding waarin je leert om in verbinding met jezelf te komen, zodat innerlijke processen die jou niet langer dienen, werkelijk getransformeerd kunnen worden? Bel me op of neem contact op via het contactformulier op de website. Je bent welkom om eens te komen kennismaken. Dit is gratis en verplicht je tot niets. Kijk op: https://www.jomare.nl/contact.

Ken jij ook dit soort ervaringen? Laat het me weten. Stuur je reactie naar joke@jomare.nl.

Mocht je mensen kennen waar dit blog ook welkom is, voel je dan vrij om het door te sturen. 

“Kostbaar is de wijsheid die door ervaring wordt verkregen”